Roos

 

2 januari 2019

 

Weken op zoek naar de ultieme plek voor Roos. En natuurlijk vond ik die weer. Anders dan verwacht maar het is goed. Daar gaat het om. Roos wordt weer voor de fok ingezet.  Ze heeft al drie veulens gehad in haar leven en is een goede moeder, dus deze weg voor haar is fijn.

 

De reacties op mijn oproep voor haar leidde niet naar een berijder waar ik vol vertrouwen in kon hebben. Ik durfde haar niet in handen te geven van een berijder die niet 100% inziet en begrijpt wat het inhoudt dit dier te gaan rijden om haar goed te houden.  En wat het vraagt aan rijtechniek.

 

Toen de kans zich aandiende haar dit leven te geven, heb ik die met beide handen aangegrepen. Iets meer dan een half jaar geleden voor ik haar kocht  hing het zwaard van damocles boven het hoofd van Roos. De vorige eigenaar zou haar naar de slacht hebben gedaan.  Gelukkig kon ik haar toen overnemen en is dit leven nu haar bestemming. 

 

Ik ben een gelukkig mens met deze afloop! Het ga je goed lieve Roos. Ik heb van je genoten. 

 

 

 

6 december

 

Vandaag voor controlefoto's naar de kliniek. Ik ben dolblij. De situatie is 100% stabiel. Enderose is klinisch absoluut goed in de rug, geen pijnsignalen, geen gevoeligheid en de röntgenfoto's geven een 100% stabiele situatie aan.   Doel bereikt!

 

Hieronder is op de foto's van enkele maanden terug en de foto's van 4 dec.  heel goed te zien hoe ze zich nu lang maakt en ontspant. Ze loopt nu als een jong net zadelmak paard: hals ontspannen, rug los, op vier eigen benen. Een fantastische basis om op verder te trainen. Speekselklieren zijn niet meer uitgedrukt, Roos laat haar lijf los en ze neemt al stukjes het bit ontspannen aan. Ze kruipt niet meer achter de teugel en ze is te schakelen.  Er is vertrouwen in de ruiterhand en bij deze manier doorwerken  volgt de nageeflijkheid vanzelf. Het rijgevoel wat ze geeft is heerlijk nu.  Hieronder ook een filmpje ook van 4 dec. waarbij ikzelf vooral geniet van haar ontspanning.  Een wereld van verschil met een half jaar geleden. Geweldig paard mijn Roos.

 

Het was een lange weg. Een half jaar intensief werken, luisteren naar haar, inspelen op wat kon en doen wat goed was. Maar we hebben bereikt wat ik bereiken wilde.  Haar zover trainen dat ze de wijde wereld in kan en zover trainen dat ze geen last meer heeft van oud zeer. Niet tussen de oren en niet in haar lijf. 

  

Veel kijkplezier met de foto's  hieronder. Vooral de onderste van deze serie, gemaakt na het rijden geeft zo mooi aan wat en blij paard Roos is geworden. Fantastisch. 

 

 

 

 

 

 

29 augustus 2018

Vertrouwen van Roos.

Hoe zie ik dat, waar maak ik het uit op dat ze me wel of niet vertrouwt. Roos kan goed als voorbeeld dienen om daar dieper op in te gaan.

 

Toen ik naar haar ging kijken, voor ze hier kwam viel me een bijzonderheid op. Een opvallendheid waarvan de eigenaar zei dat het bij haar hoorde maar ik me meteen realiseerde dat die uitspraak niet klopte. Het volgende deed zich voor:

 

Roos stond op stal toen ik aankwam, naast nog een ander paard. Roos werd van stal gehaald voor me en aan de buitenkant van de stal aangebonden zodat ik haar kon bekijken en kennis kon maken. Ze stond mooi rustig stil, zocht iets toenadering en gaf geen blijk van stress. Roos was opgevoed met duidelijk regime, dat was duidelijk. Wat me ook meteen opviel was haar spierspanning, haar zere rug,(ik zag KS) strakke lendenen en wat gezwollen nek net achter de atlas.

 

Toen het zadel en hoofdstel in beeld kwamen veranderde Roos, ze sloot zich af. Liet zich wel gedwee opzadelen (opvoeding)maar het gevoel was compleet anders als toen ze alleen maar aangebonden stond en er geen optuiging in de buurt was.

 

Toen ik met haar,  opgezadeld en aan de longeerlijn, naar buiten liep ging de knop bij Roos volledig om. Ze sloot zich nog verder af en keek met gespannen lijf continu de kant op waar ik niet was. Ze werd enorm ril, dribbelde naast me met hoog hoofd en aangespannen lijf en eenmaal in de rijbak aangekomen waar ze mocht gaan stappen (dat was althans de bedoeling) ging ze er vandoor in hertengalop en later in een sterk overhaaste draf.

 

Na een poos lukte het me haar in enige rust te laten draven en het lukte zelfs (weliswaar overhaast) haar te laten stappen. Maar Roos dacht er niet over naar me toe te komen, daarvoor moest ik haar naar de kant leiden met de longeerlijn en blokken.

 

De eigenaar verzekerde me dat ze “eerlijk “ was met rijden dus dat wilde ik ook even doen. Ook hierin was ze enorm ril, dribbelen, draven met weggedrukte rug en strakke nek in een valse krul, en zelfs een paar pogingen weg te schieten. Waarbij ze overigens wel bij me te houden was.  Ik kreeg er zelf rugpijn van in de draf, zo hield Roos zichzelf vast. Na enkele minuten ben ik afgestapt. Niet eerlijk dit dier te rijden zo was mijn mening. Ik wist genoeg.

 

Eenmaal terug bij de stal, aangebonden en zadel en hoofdstel eraf,  stond daar weer een rustige Roos. Zo ís ze, hoor ik dan van de eigenaar.

 

Ik heb de eigenaar uitgelegd dat dit geen normaal gedrag genoemd kan worden. Geen stress zolang er geen optoming in de buurt is, is die er wel gaat de knop om en schiet ze hopeloos in de stress om daar ook niet meer uit te geraken tot ze weer zonder optoming is.  Ik heb gewezen op de spierspanning en de andere pijnklachten die ik bij haar zag.  En dat dit naar mijn mening de oorzaak was van de stress. Optoming = rijden = pijn.

 

Ze had dus vertrouwen in de mens zolang er maar geen optoming in de buurt kwam. Maar vanaf het moment van opgezadel zijn was ze over geleverd aan zichzelf en luisterde niemand naar de pijnsignalen die ze toonde. Laat staan dat iemand er rekening mee hield. Met optoming was daardoor diep wantrouwen en enorm veel spanning en stress. Met die basiskennis ben ik met haar aan het werk gegaan.

 

Toen Roos bij mij kwam heb ik haar een poos nagenoeg dagelijks alleen maar een klein poosje gelongeerd met optoming. Heel veel aandacht, heel weinig arbeid. Natuurlijke middelen krijgt ze tegen de spierspanning en stress, kort daarna ook voor kraakbeen aanmaak. Ik geef haar veelvuldig massages, lift haar rug steeds, en geef energie behandelingen. Langzaam maar zeker geeft ze zich  en geniet ervan.

 

Binnen enkele weken bleef ze op drie benen in rust staan met opzadelen, liet zich ontspannen longeren en alle drie de basisgangen en kwam én bleef daarbij ook in contact met me zodat ik met lichaamstaal haar kon laten verruimen, kon laten terugkomen, van gang kon wisselen en kon laten halthouden. Ze had zich op de grond helemaal aan me verbonden.

 

De spierspanning vloeide af, de rug werd zachter en soepeler, de galop werd gedragen, de hals verzachtte. Langzaam maar zeker. Een mooie basis tot herstel, een goed fundament.

 

En rijden. Ja dat ben ik ook gaan doen na een poos. Daarbij wel nog de kijkerigheid.  Naweeën uit de tijd: rijden = pijn.  Er leek altijd wel iets wat haar benauwde terwijl ze met longeren nergens naar keek. Ze kwam niet tot echte ontspanning. In draf was ze, met haar aandacht opeisen door wat moeilijke dingen te doen wel tot briezen te krijgen, in stap nam ze niet aan. Galop werkte ik nauwelijks aan, ook daarin was ze te strak.  Er waren overduidelijk pijnassociaties aan rijden verbonden, er was nog geen vertrouwen in de berijder, wat zich uitte in kijkerigheid. Terwijl haar lijf en stap en draf geen pijnsignalen meer toonde zat dit nog in haar systeem. Verlengen van de hals en los laten van de rug was cruciaal en moeilijk. Maar ik werkte eraan en langzaam maar zeker liet ze haar pijnassociaties ook los tussen de oren en ging het beter. 

 

Galop onder de man was een brug te ver nog, ze was (nog) niet in staat haar lijf dan los te laten. Galop aan de longeerlijn deden we vaak en intensief. Dat gaf duidelijke verbetering in de lossigheid.

 

Er is vertrouwen nu, onder het zadel en op de grond. Fijn! Nu hebben we contact en kan ik haar nog beter helpen.

 

 

 

Een aantal foto’s die dit verslag illustreren vind je hieronder. Veel kijkplezier.

Wordt vervolgd........

 

 

18 juli 2018

Roos was een ril paard,  nerveus, afgesloten en vol spanning toen ik naar haar ging kijken.  Ik zag meteen kissing spines en nek artrose.  Zodra  zadel en hoofdstel in de buurt kwamen bij mijn bezoek, sloot ze zich volledig af. Ze werd hyper en angstig. Aan de longeerlijn ging het alleen maar hard, oncontroleerbaar. Met rijden dribbelen, rug weg drukken, wegschieten, achter de teugel kruipen en geen moment zich kunnen en durven ontspannen. 

 

Toch besloot ik haar op te nemen.  Foto's lieten inderdaad de aandoeningen zien, gelukkig in lichte mate! En ze mocht blijven!  Ik weet dat mijn rijgevoel en omgang zal leiden tot evenwichtigheid en ontspanning bij Roos én tot 100% stabiliseren van de situatie zoals die is.

 

Of het zelfs tot verbetering zal leiden van de kissing spines is een vraagstuk dat ik beantwoord wil weten!!

 

Mijn eerste werk was om haar spanning af te laten vloeien en vertrouwen te laten krijgen.  Na twee weken is de foto gemaakt die boven elke pagina van deze site is te zien. Ze is ontspannen en vol vertrouwen. 

 

Ik werk nagenoeg dagelijks met haar,  veel grondwerk.  Aandacht aan spieropbouw achterhand en verlengen van hals.  Daarnaast regelmatig even rijden  Natuurlijk op een manier die haar lichaam ontziet met als basisregel:  Geen enkel moment achter achter de loodlijn!!  Wonderlijk hoe ze al snel gaat briezen onder het rijden en geen pijnsignaal meer afgeeft.  Zo snel al.  Ze geeft nu al een fijn rijgevoel en ontspant momenten al mooi. 

 

Mijn overtuiging is dat wanneer zij mij werkelijk draagt omdat ik haar rechtgericht en in zuivere aanleuning op de loodlijn rijd, haar achterhand het zover overneemt dat haar rug mij zodanig zal dragen, en dus zal bollen, dat de kissing spines  plek onmogelijk kan verergeren.